ραμαπίθηκος

ο, Ν

ανθρωπολ. απολιθωμένο γένος πρωτευόντων που έζησε από το ανώτερο μειόκαινο ώς και το πλειόκαινο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Νόθο αντιδάνειο σύνθ., πρβλ. αγγλ. ramapithecus < Rama, επικός ήρωας + pithecus (< πίθηκος)].